Kao što je smisao knjige da se čita i to više puta, po mogućstvu i od strane više čitalalaca, tako i smisao putovanja nije odredište ka kome smo se uputili, već samo putovanje.
Da je to istina, uverila sam se prilikom posete Muzeju knjiga i putovanja, Muzeju srpske književnosti i Biblioteci Lazić - "tri u jednom", a sve na Banjici, u Josipa Slavenskog 19a.
Tamo sam imala priliku da upoznam Viktora Lazića, čiju knjigu Velika avantura upravo čitam. To je drugi putopis i treća knjiga ovog entuzijaste, poliglote, književnika, prevodioca, advokata i doktoranta kineskog prava, knjiga koja govori o putešestviju na koje je krenuo svojom ladom nivom na čijem zadnjem sedištu mu je društvo pravila lutka Mileva.
Ali ovaj post koji pišem nije podstaknut ni ovom zanimljivom knjigom, u kojoj su opisana putovanja po Finskoj, Rusiji, Vijetnamu ili Australiji, niti knjigama u obliku molitvene lepeze ili jestivim knjigama od pirinča, koje sam u muzeju videla, već jednom pričom koju sam prilikom posete muzeju čula.
Naime, knjige koje se sada nalaze u posedu Viktora Lazića počeo je da sakuplja njegov predak Mihailo Lazić početkom 18.veka. Biblioteka, čiju brojku nisam zapamtila, ali znam da je impozntna, tokom burne srpske istorije delila je sudbinu naše države i naroda, te je često bila uništavana, paljena, napuštana i ponovo obnavljana, ali ono što me je zaista "ponelo" jeste priča o Viktorovoj baki - Danici Lazić (koja je knjige ostavila u amanet unuku) u čijem posedu su se knjige dugo nalazile i koja se knjigama "bavila" i sa njima "baratala" tokom burnog perioda Drugog svetskog rata, a koja nije umela da čita. Isto tako, na razmišljanje me je podstakla i priča o njenom svekru Luki Laziću, koji je stranice, koje su nemarom čitalaca i korisnika njegove porodične biblioteke pokidane i iskorišćene za uvijanje cigareta ili čak i kao toalet-papir, ručno prepisivao i "docrtavao". Fascinirala me je ta okupiranost knjigom i potreba da se sve sačuva od zaborava, pa makar i mi sami bili neumešni u čitanju, kao što je to bila Viktorova baka, koju je unuk tek u dubokoj starosti naučio srpskoj azbuci.
I danas su te retke knjige dostupne čitaocima i posetiocima muzeja, te smo mogli videti budističke molitvenike, knjigu od slonovog izmeta na čijoj korici se nalazi crtež slona koji je svojom surlom naslikala slonica, knjige iz 16., 17., i 18. veka, štampane i rukopisne, prvi prevod na kineski Andrićeve knjige Na drini Ćuprija, knjige Desanke Maksimović , Milorada Pavića, Meše Selimovića sa posvetom, rukopisne pesme Tina Ujevića, knjige, kao i testament Pavla Vujisića.
U Muzeju se nalazi i orman kraljice Natalije Obrenović, stari koncertni klavir, gusle iz Prvog svetskog rata, napravljene od vojničkih konzervi, pisaće mašine Bore Ćosića, Gvida Tartalje, Milovana Danojlića, autogrami značajnih pisaca, spomen-soba Miodraga Pavlovića, slike poznatih autora, čuvari hramova iz Pendžaba, glava pirane i raznorazni predmeti koje je Viktor doneo sa svojih putovanja.
Nisam mogla sve da upamtim i nisu bitne same činjenice, koliko utisci koje sam sa ovog putovanja kroz vreme, prostor i knjige - ponela.
Нема коментара:
Постави коментар